Mart ayından bu yana neler yaptık. Kıştan cıkarttıgımız arılarımızı kestane nektarına yetiştirme yarışına giriştik. Ne kadar başarılı olduk tartısılır.
Başarısızlığa bahane bulmak hoş değil ancak geleceğe not olması acısından bir iki mazereti burada dillendirelim. Kendi adıma en büyük hatam ana arı kutularını doldurma ve mumlarını kabarttırmada bala çalışacak arılarımı kullanmam.
Kovanın arısını çal, muma verdiği emeğini çal, yavrusunu çal. Bir kovan için darbe vurucu hareketler.
Başlatıcı, besleyici olayına hiç girmeyeceğim bile.
Mart ayının başındaki ve nisan ayının ortasındaki soğuklar! Bunlar mazeret olabilir mi bilmiyorum ama nisan ayının soğukları blok halde olunca ve tam da kestanede tarlacı olacak arıların yumurtlanması periyoduna denk gelince kestane de arıların tarlacı arı sıkıntısı çekmesi kacınılmaz oldu.
Akasyalar açar açmaz tekrar soğuyan bir hava da ekmeğimize yağ sürdü denemez.
Velhasılı kelam çıkarılan dersler;
1- Arılığın konumu, çalıştığımız nektar ve mevsim gereği Mayıs 15'den önce yüksüğe larva konmayacak.
2- Ana arı üretimi için kilo işi arı alınacak. (Satmak isteyenlere duyrulur)
3- Meme ile çalışılmayacak.
Mayıs ayında Hüseyin abi arılırını Aytepesine çıkarttı. Ben de iyi kovanlarımdan birisini kendisi ile misafir sanatçı olarak gönderdim. Amaç tutarsa dağ balı yemek. Sanırım tuttu.
Burası da Aytepesi dediğimiz bölge ve arılığımız. (Bir arıyla nasıl ortak oldum arılığa)
Karniyolle çalışmak büyük zevk.
Bir arı da Süleyman abimizle Erzuruma gönderdim! Adı Erzurum, bence Kars. Orada da durum çok güzel. Bir metrekarede 20 çeşit çiçek var desem abartı olmaz sanırım.
Sohbet güzel, ortam güzel, insanlar güzel, bal güzel. Daha ne olsun?
Süleyman abinin damarı? Giresun arısı...:))
Giydir Karniyole Suleyman abi giydir bakalım...:)
Erzurumda gözlemlediğim en büyük sıkıntı "oğul" oldu. İnsanlar sürekli tedirgin. Her an oğul çıkabilir. Ve çıkıyor da.
Ve kestaneye indik...
